Mieszkać w Mieście Inspiracji: 42. Wcale nie chcę dorastać...

Każdy chce szybko dorosnąć. Młodzi ludzie myślą, że wtedy dopiero zaczyna się „prawdziwe” życie. Można późno wracać do domu (nie zawsze), robić co chce (niekoniecznie) i rodzice nie rozkazują (ta, na pewno). Tak to sobie wyobrażałam mając kilka, a potem -naście lat. Po osiemnastce nic się nie zmieniło, nadal byłam krótko trzymana. Dopiero na studiach pępowina się przecięła.

Studia są takim pięknym okresem przejściowym, niby już się decyduje o sobie, ale w każdej chwili można wrócić do domu i poczuć się znowu dzieckiem. To jest i dobre, i złe. Dobre, bo można na chwilę wziąć „urlop od życia”. Złe, bo w prawdziwym dorosłym życiu tego „urlopu” nie ma. Rachunki same się nie zapłacą, lodówka nie zapełni i kasa nie zarobi. Na początku studiów rozmawiałam z Pawłem i dziwił się, na co ja wydaję tyle pieniędzy. Zapytałam go, co robi, gdy jest głodny.

- Idę coś zjeść – odpowiedział mi.

- Ale bierzesz to z lodówki?

- No raczej.

- A skąd się bierze w lodówce?

- Wczoraj się urodziłaś? Mama robi zakupy.

- No, właśnie. Ty nawet nie zwracasz uwagi na to, ile może kosztować jogurt, który bierzesz, ani warstwowa kanapka, którą tak uwielbiasz. Ja żeby coś zjeść, muszę najpierw zadbać, żeby w tej lodówce coś było.

Zastanowił się chwilę, przyznał mi rację i dyskusja się zakończyła.

Wiem, że prawdziwe problemy się zaczynają, gdy trzeba samemu zarobić na te zakupy. Ja i tak miałam luksus, że tata mi dawał pieniądze. Chociaż ostatnio się zbuntował i powiedział, że skoro chcę zostać na wakacje w Lublinie i mieszkać z siostrą, to muszę na to zarobić. I w taki oto prosty sposób zostałam opiekunką do dzieci. No, może nie prosty, bo ciężko mi było cokolwiek znaleźć, ale popytałam znajomych i w końcu się udało. Jestem opiekunką ośmioletniego chłopca i sześcioletniej dziewczynki. Jak to z dziećmi bywa, jak już jest fajnie, to coś im odbija i robi się niemiło. Ale w tej pracy zauważyłam pewien paradoks. Kiedyś narzekałam się na to, jak jestem wychowywana. Że nie mogę tego, tamtego i owego… A teraz widzę, że sama robiłabym podobnie. I wiem, że to pewnie już jest we mnie zakorzenione i nie wyobrażam sobie postępować inaczej, ale to zabawne. Kiedyś moje dzieci będą się obrażać, że do obiadu nie dam im żadnych słodyczy, a potem same będą powielać moją zasadę.

Ale kiedy kończy się dzieciństwo? Gdy wyprowadzamy się z domu lub idziemy na studia? A może jak przestajemy czuć się dziećmi? W weekend po Bożym Ciele byłam z Sonią na Festiwalu Kolorów. Zawsze chciałyśmy na niego pójść, ale nie było okazji, a teraz miałyśmy go pod nosem, więc w końcu się zebrałyśmy i poszłyśmy. Pełno było wokół gimnazjalistów i licealistów, a my czułyśmy się trochę… staro! Kurczę, jesteśmy dopiero co po dwudziestce, a już uważamy się za nie wiadomo co! Ale tak niestety jest… Owszem, śmiałyśmy się, rzucałyśmy proszkiem, ale widziałam, jak bawią się inni i było mi szkoda, że ja nie potrafię podbiec do kogoś obcego i go sypnąć, albo zrobić sobie z nim zdjęcie. Przecież nikt by nie zwrócił uwagi na to, ile mam lat. Tam wszyscy się bawili razem. Ale ja jakbym już za bardzo spoważniała...